Εις τας εξοχας

να σου μπηξω τα νυχια βαθια με μανια.
το κεντρι μου
μεχρι να κυλα στις φλεβες σου το δηλητηριο μου.
να σκοτεινιασει το μυαλο σου και γω να σου προσφερω σπιρτα.
Να αναψεις το καντηλι μου στα σπλαχνα σου.
Τωρα οταν φυσαει,θα σε σκεπάζω να μη σβησει το μπολιασμα μου μεσα σου.
Συγνωμη,ηταν πικροι οι καρποι σου και μου ματωνανε τα χειλη.
γι'αυτο τωρα αφουγκραζομαι,
ξαπλωμενη πανω στο μαλακο σου χωμα,
να ακουσω τους βλαστους μου να ξεμυτιζουν απο μεσα σου.
Ελπίζοντας πως έπιασε.