Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

overthinking about a pause

χειμωνιάζει άλλη μια φορά
στο πίσω μέρος του μυαλού μου αρχίζει να επεξεργάζεται η ταυτότητα μου ως τελειόφητη
το μπροστά είναι συνεχώς κατειλημμένο να διαβάζει σαν να μην υπάρχει αύριο
το σάββατο 23/09/17 αποφάσισα να το περάσω όλο στον καναπέ
ανάμεσα στα παιδιά που αναρώνανε επίσης απ'το χανγκόβερ
άκουσα την σιωπή μου να με τυλίγει πάλι μετά από ένα μήνα εδώ
στο φυσικό μου μανιοπαραγωγικό περιβάλλον
κι ήταν το πρώτο ανεπεξέργαστο πράγμα που άκουγα τον εαυτό μου να νιώθει
κι έτσι δεν μπορούσα να μην μου κάνω το χατίρι και να μην πάρω day off

όσο γράφω αυτή την πρόταση αναρωτιέμαι γιατί το λεω αυτό
και στο μυαλό μου έρχεται ο χείμαρος από ενθουσιώδης εκφρασμένες επιθυμίες
που επικοινωνούμε η μία στην άλλη αλλά κι αυτό μπαίνει στα πλαίσια της μανιοπαραγωγικότητας
ύστερα σκέφτομαι όλες τις αυθόρμητες καυλοεικόνες που μου σκάνε και καθυστερούν τις αντιδράσεις μου 3 δευτερόλεπτα
και αναρωτιέμαι γιατί αυτά δεν τα υπολογίζω στα ανεπεξέργαστα
και υποψιάζομαι πάλι καποια ενοχικότητα με τη σεξουαλικότητα
σαν να αποφεύγω να την συμπεριλάβω
που με κάνει να καταλαβαίνω πόσο δεμένη είμαι
στη σιωπηλή μου αίσθηση
σαν αυτό να είναι όλο ότι κρατάω πως είμαι
μια σιωπή, μια παύση, μια απουσία
και μόνο σ'αυτό ξέρω να γυρνάω
μυξοκλαίγοντας με την ουρά στα σκέλια
γυρνώντας μετά από μια μεγάλη βόλτα σπίτι

είμαι εγώ όταν βολεύομαι και τεντώνω τα δάχτυλα των ποδιών μου
κάτω από αυτό το πάπλωμα που μοιάζει να ζυγίζει ένα τόνο
είμαι σπίτι

Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017

απογευματινή υπερωρία στον κόσμο του επενδυτή


ο χρόνος πριν πάω στη δουλειά γίνεται πιο συγκεκριμένος
πρέπει να χω σηκωθεί γρήγορα στις και 36
να χω ντυθεί μέχρι τις και 42 αν θέλω καφέ και τσιγάρο
να φύγω και 55 να μαι εκει και στις και 13
αν θέλω να πάρω και φραπέ και κρουασάν
που τρώω βιαστικά στο πεζούλι της ροτόντας άκρη άκρη
έτοιμη να πεταχτώ αν αρχίσει το αυτόματο πότισμα

σήμερα είχα απογευματινή βάρδια


14:37
search tags #skiastapanepisthmia
καθόμαστε στην πίσω αυλή που βλέπουν τα καμαράκια της σχολής μου
γελάμε δυνατά και συνέχεια και είμαι σίγουρη ότι ενοχλούμε λίγο τους συμφοιτητές μου
που διαβάζουν για τα ερευνητικά τους
και σε άλλη περίπτωση μπορεί να ντρεπόμουν
αλλά γεμίζεις κάπως καμάρι όταν αράζεις στη σχολή με τον εξωσχολικό φίλο σου
θα το έχετε νιώσει πιστεύω

15:30
όλο αυτό ξεκίνησε
με το ότι πρέπει να σημειώσουμε τη μέρα
που μου είπες ότι αποφάσισες πως σε ψήνει η χειρουργική
κι όλες τις κινήσεις που έκανες σαν να κοβεις και να ράβεις
και να μετακινεις με τη χούφτα σου όργανα
κι ύστερα να τα βάζεις όλα στη σωστή τους θέση
για να μου εξηγήσεις την χειρωνακτικότητα του πράγματος

είναι απ'τις ανακαλύψεις που θα θελες να σημειώσεις πότε έγιναν

άλλα νέα:

"η Λία θα φύγει
θα πάει στην αγγλία
θα πάρει και την Σόλ
της έβαλε τσιπάκι"


16:10 
το απ λέει σε 5
7άρι ->καραισκάκη
αν με πετάξεις στην όλγας δυσκολεύομαι για τον αν είναι μπρος ή πίσω το περίπερο που σημαδεύει την πολυκατοικία σου


16:00-18:13
σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά να μαζέψουμε όλο το τσαντίρι μας και να μετακομίσουμε μπότσαρη
έχουμε ήδη πρώτες φαντασιώσεις καθημερινότητας στη γειτονιά
ξέρουμε που έχει 5 ευρώ το κοκτέιλ
επιθυμούμε το σπίτι με τις 3 τρελές τον 1 σκύλο και τις 3 γάτες
επιθυμούμε να μένουμε δίπλα στις άλλες τρελές

17:50 - 18:09
από τότε που ξεκίνησα να φοράω πάνινη τσάντα αντί για σακίδιο που με γέμιζε σπυράκια στους ώμους παρατηρώ πως το ένα μου χέρι έχει μάθει να κρατάει σχεδόν την τσάντα να μην κάνει κούνια στους ώμους μου απ'τη φόρα και το άλλο χέρι ελεύθερο και ανεξέλεγκτο κουνιέται γρήγορα μπρος πίσω με μεγάλο πλάτος ταλάντωσης γεγονός που ενοχλέι την αδερφή μου και φροντίζει να κάθεται πάντα από την άλλη μεριά γιατί λέει πως την χτυπάω με τη χερούκλα μου

διασχίζω την όλγας με γοργό βάδην και το χέρι σαν εκρεμμές
κόβω ταχύτητα μονάχα λίγο πριν το δημαρχείο που χει άπλετο φως γιατί μπροστά είναι ανοιχτό μέχρι την θάλασσα κι όλη η περιοχή θυμίζει λίγο κυκλοφοριακό πάρκο
είναι κι οι φοίνικες που μαρτυράνε φαντασιώσεις της θεσσαλονίκης να είναι καλιφόρνια
μισοκλείνω τα μάτια στον απογευματινό ήλιο όσο διασχίζω την ψέυτικη καλιφόρνια


18:13 
λέω δύο φορές ότι θέλω μια τυρόπιτα όπως πάντα
όπως πάντα δυο φορές
σχεδόν πάντα τυρόπιτα

κάθομαι με μια μεγάλη παρέα αντρών μπροστά  μου
που ναι χυμένοι στις καρέκλες τους και δεν μιλάνε μεταξύ τους
κυρίως για να αποφύγω να διασταυρωθούν τα βλέμματα όσο βουτάω στις σφολιάτες μου
χαζεύω τα κινέζικα φαναράκια που ναι κρεμασμένα στους δρόμους γύρω απ'τη δεθ
περνάνε κάτι μπλε μπάτσοι έξω απ'το πράσινο τουντειλίσιους κι ύστερα χάνονται μακριά απ΄τα κόκκινα φαναράκια
η αντροπαρέα κάτι λέει αλλά πιάνω μόνο τη λέξη "περιπολικό" γιατί αφαιρέθηκα σκεπτόμενη ότι δεν ξέρω ακόμα πως είναι αυτός ο ορέστης τσανγκ που λένε ότι θα την παρουσιάσει
ξανά επανέρχομαι στο μπλε θέμα γιατί κάτι μου κάνει αυτό το μπλε κόκκινο
και σκέφτομαι έναν κολλαζιακό χάρτη που θα φαινόντουσαν μόνο τα κόκκινα φαναράκια
που πλαισιώνουν την δεθ και το μπλέ των ένστολων και των μέσων μετακίνησής τους
όπως διασπείρεται στην πόλη

18:20
σκέφτομαι να κάνω ένα τσιγάρο ακόμα ή όχι
το τσιγάρο τέτοιες στιγμές ταυτίζεται με την τελευταία ελευθερία του χρόνου μου
λίγο πριν τον δεσμέυσει το αφεντικό μου
σαν να κάνω ότι θα κανα στο σκασιαρχείο
μέχρι το τελευταίο λεπτό
μέχρι να σκύψω το κεφάλι
και να ξεκινήσω για το γραφείο
κι έτσι λέω να μην κάνω και να πάω 3 λεπτά πιο νωρίς
γιατί με επέπληξέ πολλές φορές συνεχόμενες
για την αργοπορία τελευταία
ναι έχω το σύνδρομο
και της αργοπορίας
και του καλού παιδιού


19:10 
καταφθάνουν ο επενδυτής ,ο νομικάριος ,ο έμπιστος του αφεντικού κι ένας τύπος με ανοιχτή πουκαμίσα και χοντρή αλυσίδα που μου την σπάει απ'την προήγουμενη φορά
το αφεντικό μου αρχίζει το ψηστήρι, βγάζει το λογύδριο του και ξεφεύγει λέγοντας ιστορίες για κάποιον αήμνιστο  συμβολαιογράφο (ή κάτι τέτοιο) κορυφαίο στον τομέα του που δυστυχώς έχει πεθάνει βέβαια αλλά τουλάχιστον ήμαστε σε επαφή με τον διαδοχό του κι άλλες τέτοιες ιστορίες όπως ότι ο τελευταίος πιο αυστηρός της πολεοδομίας υπέγραψε τις τελευταίες του άδειες στο αφεντικό μου και μετά αυτοκτόνησε που ναι απ'τις αγαπημένες του ιστορίες και τακτοποιούνται στο αρχείο του με το #otaneixametomegalografeio

ο επενδυτής λέει πως πιστεύει θα κάνουν δουλειές και το αφεντικό μου γυρνάει και μου ψιθυρίζει βρες τη σκόπελο και ψάχνω εγώ στο αρχείο του στο ταγκ #otanasxoliomounametatouristika ψάχνω όλες τις καρτέλες πουθενά σκόπελος
γυρνάω και τον ρωτάω που;
μου λέει στο γκούγκλ μάπς
πληκτρολογώ σκιάθος
(δεν πάω χειροκίνητα μην γίνουμε και ρεζίλι)
(είμαι χαμουτζού)
φτάνουμε σκιάθος μου δείχνουν τις παραλίες
μεγάλη μπανάνα και μικρή μπανάνα
και μοιάζουν όντως από ψηλά οι ακτές τους με μπανάνες
δείχνουν με το δάχτηλο τους μια έκταση που περιλαμβάνει
κάτι που λένε αγρότέτοιο κάτι που λένε ιδιωτικό δάσος
και τη μεγάλη μπανάνα
εγώ είμαι μέσα μου
όμαιγκοντ-πουλάνε-την-παραλία
του λένε πως εκείνη η πλευρά βλέπει πήλιο κι είναι άγρια τα νερά
αλλά ευτυχώς το οικόπεδο είναι τόσο μεγάλο που πιάνει και λίγο απ΄την άλλη παραλία την μέσα την πευκοτέτοια και τα νερά εκεί είναι ιδανικά γιατί δεν τα πιάνει αέρας είναι σε κόλπο
το αφεντικό μου μουρμουρίζει στον έμπιστο σχεδόν με χαιρεκακία
ότι έχει όμως τόσες πευκοβελόνες που σε τσιμπάνει και δεν μπορείς να περπατήσεις


20:16
πάνε να μπούνε στα δικά τους τώρα
όσοι δεν τους αφορούν άμεσα μπορούν να αποχωρήσουν
το αφεντικό μου τους ρωτάει αν με χρειάζονται άλλο
γιατί είναι και ερωτευμένη την βλέπετε
κουνάω κάπως το κεφάλι μου να φανεί ότι δεν ισχύει
και είμαι ήδη όρθια -dismissed

κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες
και σκέφτομαι ότι αφήνω αυτό το αστείο
να σκεπάζει το πόσο αφηρημένη είμαι πάντα
απλά αυτός τώρα το συνειδητοποιεί


20:29
τρέχω να γυρίσω σπίτι μου
με το εκρεμμές χέρι μου στο τούρμπο




Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου 2017

τα σλιπόβερ στην μπότσαρη


βράδυ 7ο
κοιμάμαι καλά δίπλα σου στον καναπέ η φίλη μας μας φρόντισε και σεντόνι και κουβερτα
εγώ πήρα το καλό μαξιλάρι και σου άφησα τα μικρά γιατί είμαι γαιδούρα και βάζουμε κάποιο ανιμέισιον για τον ύπνο κι εγκαταλείπουμε πρώτα η μία και μετά η άλλη  μεστον ύπνο μου ξυπνάω και σου φιλάω τα χέρια ύστερα γυρίζω πλευρό και βολεύομαι πάλι να συνεχίσω το όνειρο από κει που το άφησα και ξυπνάω χαρούμενη στις μύτες των ποδιών μου πηγαίνω γραμμή στην κουζίνα να μην ξυπνήσω καμία ανοίγω το ντουλάπι της βλέπω τα άπειρα βάζα της νουτέλας παίρνω αυτό που ναι για τη ζάχαρη φτιάχνω καφέ ξυπνάει μου λέει καλημέρα και μου δείχνει πιο βάζο είναι το καλό γιατί είναι κι άλλο ένα ανοιγμένο αλλα μυρίζει μπαγιάτικο κι έτσι αλοίφω πρώτη φέτα τσιγάρο ύστερα δεύτερη τσιγάρο στην τρίτη έχεις ξυπνήσει κι εσύ σέρνεις τα πατούσια σου στο πάτωμα και τα μάτια σου είναι ακόμα μισάνοιχτα και φτιάχνεις νες ναι ζεστό γιατί έχεις λυσσάξει να ρθει ο χειμώνας και χύνεις το κορμί σου στην καρέκλα και τσιγάρο προσπαθείς να προσγειωθείς στη γη
σας ρωτάω αν είδατε όνειρα γιατί εγώ είδα δεν θυμάμαι τι αλλά είδα

βράδυ 8ο
το βράδυ μετά το τελευταίο θερινό είχες όρεξη για ένα ποτάκι λες κορίτσια ένα ποτάκι και μας κοιτάς μία μία στα μάτια αλλά όλες διαλύουμε για σπίτια και τελικά λες να μην πας κι εσύ μόνη σου και παίρνεις λεωφορείο με τις άλλες εγώ περπατάω και νιώθω πάλι γαιδούρα που βρήκα αφορμή το κρύο και βιάστηκα να γυρίσω σπίτι να χουχουλιάσω ειδικά τώρα που θυμήθηκα πως τελείωσες κι όλο το game of thrones σε 3 μέρες και όλοι ξέρουμε πως τα βράδια είναι δύσκολα ούτως ή άλλως
ένα ποτό ήθελε το φιλαράκι μου κι εγώ δεν του κανα το χατίρι

είναι που κοιμόμαστε όλες μαζί σαν να προσέχουμε η μία την άλλη

Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

Ασύρματα

δεν σου είπα ότι με το που πάτησα το πόδι μου εδώ σου έγραψα την τελευταία μου απολογία