εκπομπή απ΄το δωμάτιο μου στην αθήνα

χτες είπα στην ιωάννα πόσο χαίρομαι και νιώθω ασφάλεια που έχω έναν καινούργιο φίλο* αυτές τις ημέρες δείχνοντας της το ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΖΩ ΜΕ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΛΕΦΤΑ

τώρα έτσι όπως κάθομαι στο πατρικό μου σπίτι ενώ όλοι κοιμούνται χαίρομαι για την απόφασή μου να μην βγω σήμερα και να κάτσω να διαβάσω τον φίλο μου να μιλάει για το σπίτι και την οικειότητα και την ονειροπόληση

αναρωτιέμαι πως θα ταν αν τον είχα μέσα σε όλα αυτά που πέργαγα αυτά τα χρόνια

τον είχα και τον γνωρισα μεσα σόλο αυτό αλλά κυρίως μεσολαβημένα ή αποσπασμαστικά χωρίς να χουμε πάρει πραγματικό χρόνο ο ένας με τον άλλον

τώρα που τον ακούω να μιλάει για την ονειροπόληση που στεγάστηκε στο πατρικό σπίτι νιώθω σε απόλυτη αρμονία με τον εαυτό μου που ξαγρυπνά στο ανακαινισμένο μεν δωμάτιο μου υπο τον ήχο του ροχαλητού του πατέρα μου από το σαλόνι και της σκοτεινής βουβαμάρας αυτής της ώρας

αφήνω το βιβλίο να σχηματίζει σπιτάκι στο στήθος μου και ανατρέχω σε αναμνήσεις ονειροπολήσεων μου σκάνε πρώτα
αντίστοιχες ώρες στο παιδικό μου δωμάτιο
να κλείνω το φωτάκι μου να πέφτω για ύπνο κι έπειτα να το ξανανάβω να σημειώσω κάτι στο τετράδιο κάτω απ΄το μαξιλάρι μου να μην το ξεχάσω γιατί από τότε έλεγα ότι οι καλύτερες ιδέες μου ρχονται πριν με πάρει ο ύπνος

αμέσως μετά μου σκάει άλλη σκηνή που έχω ξαναγυρίσει πολλές φορές σε αυτήν γιατί την θεωρούσα επίσης από τότε πολύτιμη
χρόνια μετά
είναι οι μέρες που συνειδητοποιούσα ότι έχω πάθει πλάκα μαζί σου
θυμάμαι να πέφτω για ύπνο με την κοπέλα μου και έτσι όπως μιλάμε πριν μας πάρει ο ύπνος
κάτι να συμβαίνει μέσα μου και να νιώθω ότι χρησιμοποιώ την φόρμα που μιλάς
επηρεασμένη από εκείνες τις μέρες που πέρασα ζώντας μαζί σου
και τα πράγματα να βγαίνουν τόσο αβίαστα από μέσα μου με μια προκαταβολική αθωότητα που μου επέτρεπε να λέω ότιδήποτε σκέφτομαι σαν να μην ευθύνομαι για τα πράγματα που σκέφτομαι κι έτσι να καταφέρνω να μιλήσω για πράγματα που καιρό κόμπλαρα μέσα μου να επικοινωνήσω
αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ο ύπνος μετά από αυτό
λίγο πριν με πάρει βρισκόμουν σε ένα χώρο οικείο από τα παλιά που οι εικόνες διαδέχονταν η μία την άλλη κι εγώ κινούμουν μέσα σ'αυτές και τις επεξεργαζόμουν αφήνοντάς τες να με οδηγήσουν στην επόμενη και στην επόμενη
κι εκείνη την στιγμή ένιωθα σαν να χα βρεί έναν ξεχασμένο θησαυρό απ'τα παλιά μέχρι που με πήρε ο ύπνος ακόμα ενθουσιασμένη


σκέφτομαι τις συνειδητοποιήσεις και ανακεφαλαιώσεις του τελευταίου διαστήματος
(τις ανάγκες μου για οικειότητα φιλικά πρόσωπα κατανόηση σωματική επαφή και χάδια)

και

νιώθω σαν ένας κροκόδειλος που θέλει να καλύπτεται απ΄τα ζεστά νερά του και να βγάζει μόνο τα μάτια του απ'την επιφάνεια στον έξω κόσμο

δυσανασχετώ που είμαι μόνη μου με τα θνητά μου τσιγάρα χωρίς κάτι να τα συνδυάσω να γιορτάσω την επιστροφή μου στο    σπίτι  κι αποφασίζω να ψαχουλέψω ψιλαφιστά την κουζίνα ξανά
μήπως έχει ξεμείνει κάτι σε παλιόκρασο
βρίσκω ένα ανέλπιστα καλό μπουκάλι που ανακαλύπτω ότι έχει επίσης ανέλπιστα τέλεια γεύση
και το μόνο που ξεχωρίζω απ'την ετικέτα του είναι το OLD FRIENDS
και ξαναγυρίζω στο δωμάτιο μου αποφασισμένη να απολαύσω την ώρα που μένει μέχρι τις 5 το πρωί
την αγαπημένη μου προσωπική ώρα κι ύστερα να κρύψω την κροκοδειλένια μου μουσούδα κάτω απ΄το παιδικό μου πάπλωμα


*gaston bachelard, η ποιητική του χώρου