τι είπαμε με την ιωάννα στις 28/03

ήθελα να το ακούσω γιατί μου χε κολλήσει από τότε που το άκουσα στο ξυπνητήρι της
αδερφής μου βρρρρρρυυξξξξξεελες έτσι ήταν που ένιωθα την εμπειρία της λέξης βρρρξξξ
και το βάλαμε κι ύστερα η ιωάννα είπε λες να αρχίσω κι εγώ να κάνω λάικ και της είπα
προτείνω αγαπημένα αξίζει τον χρόνο σου και μου πε ναι αλλά άλλο είναι το λάικ συμμετέχεις
σ'αυτό με κάποιο τρόπο και με εντυπωσίασε πάλι που ένιωσα τον ηθικό και δίκαιο εαυτό της
και εμένα που σκέφτηκα την πάρτη μου να έχεις το τραγούδι να μην το χάσεις μετά τα 200
επόμενα (που εξαφανίζονται όταν τα χεις κάνει λάικ σε αντίθεση με το προσθήκη στα αγαπημένα)
και με έπιασε εκείνο το ντιπαρτμεντ των υπαρξιακών περί παθητικότητας κι ότι τόσο καιρό
κάθομαι και θρηνώ για το ισοπέδωμα που υπέστη απ΄την κενωνία που μου διέλυσε τα πιστεύω
μου ενώ είπαμε το νόημα είναι να καταφέρουμε να ζήσουμε μια ζωή όπως τη θέλουμε και
να καταπιεστούμε όσο λιγότερο γίνεται χωρίς να σκέφτομαι καιρό τώρα τι πρακτικά θα σήμαινε
αυτό και το έχω ανάγκη πολύ να καταλήξω κάποια ακόμα κι ελάχιστα πράγματα στο μυαλό μου
σαν σταθερές για να πάω παρακάτω γιατί πολύ κολλήσαμε εδώ πέρα και της είπα ότι μίλησα με την αδερφή μου σήμερα δυσκολευόμουν να προφέρω τα συναισθήματα που τις προκάλεσα στις
βρρρρυξξξξξελες (και γενικά τον τελευταίο καιρό) την πιάσανε κι αυτή τα ψυχολογικά της
την άκουγα πολύ ευάλωτη απ'το τηλέφωνο μου λεγε ότι νιώθει πως όλοι γύρω της δεν είναι
στα καλύτερα τους κι ότι μάλλον αυτό συμβαίνει όσο μεγαλώνεις δεν γίνονται πιο απλά τα
πράγματα ταραγμένη κι από την κουβέντα με την φίλη της που έχει λέει κατάθλιψη και ο
γιατρός της είπε ότι πρέπει να πάρει αντικαταθληπτικά-χάπια και το μόνο που ήθελα να της
πω ήταν ότι όχι δεν είναι έτσι κι εγώ στα ίδια είμαι αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν θα είναι
απαραίτητα έτσι στη συνέχεια ότι έτσι όπως το βλέπω τώρα είναι αδύνατο να μην περάσεις
κρίση σ'αυτήν την ηλικία αλλά μετά μάλλον επαναπροσδιορίζεις τον εαυτό σου και δεν ξέρω
σε μένα προσωπικά αναδύονται ξανά απ'τα ερείπια dreams that keep returning

και σκεφτόμουν τι μαλάκες που μαστε όλοι στο περιβάλλον της που επιτρέπουμε να νιώθει τόσο ευάλωτο

το αδερφάκι μου   μου λεγε για την δασκάλα του χορού της που τους βάζει στο τέλος να ευχαριστούνε ο ένας

τον άλλον την αίθουσα το πάτωμα και σκεφτόταν τη μέρα που λείπαμε απ'το μπιγκ ιβέντ ότι λείπουμε ότι ήθελε

 να βρίσκεται κοντά στην κ γιατί ένιωθε ότι έφτιαχνε το κλίμα και τα πάντα γύρω της και σημείωνε στον εαυτό 

της πόσο βάζουν όλοι το λιθαράκι τους στην ατμόσφαιρα γύρω μας κι ήμουν σίγουρη πάλι ότι θα τα βρούμε όλα 

τώρα ειδικά που μιλάγαμε και τα βρίσκαμε πάλι κι ότι γενικά το κόνσεπτ είναι όσο πιο δραστήριος είσαι τόσο 

λιγότερο μπαντριπάρεις και περνάει κι η κατάθλιψη μωρέ  και έλεγα στην ιωάννα πόσο δεν εμπιστεύομαι 

καθόλου πλέον τον εαυτό μου να το ψάχνει μόνος του χυμένος μέστο σπίτι και αυτή μου πε για την μέρα που

της έστειλα ότι νιώθω ότι περνάει στιγμές solitude εκεί στο αμστερνταμ και το γκούγκλαρε και όντως ένιωθε

ότι ήταν μόνη αλλά ότι με κάποιο τρόπο δεν ήταν γιατί είχε μαζί της τους φίλους της σαν αίσθηση ότι ήταν

μαζί της   και κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε αυτό ακριβώς συμβαίνει και με μας απ'την πρώτη κιόλας στιγμή 

με ενημέρωσες ότι με σκεφτόσουν κι άρχισα και γω να σε σκέφτομαι κι από τότε δεν έχει περάσει μια μέρα που

 δεν σκεφτόμαστε η μία την άλλη πάνω σ'αυτό βασίστηκε όλη η σχέση μας ακόμα κι αν δεν μιλάγαμε ξέραμε ότι

σκεφτόμαστε η μία την άλλη          και δεν είναι λίγο πράγμα αυτό