Αθηναϊκά

του πα πως απλά οι μέρες περνάνε και τα βράδια όλο (και) χορεύουμε

η αρρωστημένη μου παρέα ξεκληρισμένη

εμείς που μείναμε πίσω

τα βράδια χορεύουμε
μόνοι μας ο καθένας
ρίχνουμε ματιές ο ένας στον άλλον
χαμογελάμε που
αναγνωρίζουμε το μέσα
απ'έξω
αγκαλιαζόμαστε σφιχτά -ανάμεσα στον κόσμο
κι αφηνόμαστε απαλά
και πάλι μόνοι μας
χορεύουμε διατηρώντας την ζεστασιά
ακόμα ζωντανή αλειμμένη πάνω μας
τη σκορπίζουμε
στα μισοσκότεινα υπόγεια


φτου ξελεφτερία
δεν υπάρχει τίποτα να με κάνει να σκεφτώ
να μαζευτώ πάνω πάνω στο κεφάλι μου
να νεκρώσουν τα χέρια και τα πόδια μου
είμαι ε δ ώ   τ ώ ρ α
είμαι στα χέρια μου και τα πόδια μου και τον αφαλό μου
χορεύω με τους τρυφερούς αρρωστημένους φίλους μου