Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

ergasia 117
τρέχουμε στη σκηνή
ακολουθώ με το βλέμμα μου τον συμπαίκτη που διάλεξα.
με σπρώχνουν και γλιστράω,φοράω τις καινούργιες μου κάλτσες βλέπεις.
με την άκρη του ματιού μου τη βλέπω απέναντί μου.
αλλάζω θέση αντικριστά πάντα με τον συμπαίκτη μου.
νομίζω ότι τη βλέπω πάλι.
διατάζω τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί στο παιχνίδι.
κινούμαι στο χώρο.
αυτή τη φορά είμαι σχεδόν σίγουρη ότι με παρακολουθεί.
γυρνάω να την κοιτάξω και τα βλέμματα μας συναντιούνται.
προσπαθώ να παραμείνω προσγειωμένη.
γυρνάω πίσω μου να δω αν κοιτάζει πέρα από μένα,αν έχω ξεγελαστεί πάλι,αν πήραν τα μυαλά μου αέρα.
αλλάζω πάλι θέση και τώρα είμαι πια σίγουρη.
εμένα διάλεξε.εμένα.για συμπαίκτη της.
προσπαθώ πάλι να συγκεντρωθώ.
αποφεύγω το βλέμμα της και παρακολουθώ τον δικό μου συμπαίκτη
μα δεν μπορώ να μην νιώθω τα μεγάλα της μάτια καρφωμένα πάνω μου.
ο καθένας διαλέγει τώρα και δεύτερο συμπαίκτη
και νιώθω το βλέμμα της να χαλαρώνει καθώς μοιράζομαι πλέον την προσοχή της με κάποιον άλλο.
σύντομα όμως μας σημαίνουνε παύση
μένουμε όλοι κοκαλωμένοι.
πρέπει να αποφασίσουμε λένε ποιος από τους συμπαίκτες μας είναι ο προστάτης και ποιος ο δολοφόνος μας.
διαλέγω γρήγορα τους δικούς μου και περιμένω στην ακινησία να διαλέξει τους δικούς της.
τι θα 'μαι άραγε;
ο προστάτης ή ο δολοφόνος της;
στοιχηματίζω ο δολοφόνος.εγώ αυτό θα 'κανα τουλάχιστον.
τέλος παύσης.
αρχίζουμε πάλι.
τη βλέπω να τρέχει προς το μέρος μου.
τα μάτια της λάμπουν.
με ακουμπάει.
σκατά.
είμαι ο προστάτης της.
αυτή η γκόμενα έχει αρχίδια.

1 σχόλιο:

τουλι είπε...

Κατερινιώ, εκτός από την υπεροχότητα και την γαματοσύνη του, το συγκεκριμένο κείμενο μου θυμίζει κάτι πολύ συγκεκριμένο...πας σε θεατρική ομάδα στο ΑΠΘ;!