Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

παραμονεύεις

emiliano 117
καθόμουν με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο
και το βλέμμα καρφωμένο απέναντι.
μέτρησα όλα τα πλακάκια της κουζίνας σου
τα αναμένα και τα σβηστά κεράκια
τις άδειες συσκευασίες πάνω στον πάγκο σου.
μέτρησα νοητά τα βήματα που μας χωρίζουν
κι ακολούθησα το ρυθμό της ανάσας σου.
με κάνεις να μιλάω
να γεμίσω τις παύσεις μας
πριν η σιωπή γίνει τόσο πυκνή στο δωμάτιο
ώστε να μην μπορώ να σε βλέπω
γιατί τότε
ο κίνδυνος μεγαλώνει
και δεν ξέρω από που θα μου 'ρθει.
με αλλοτριώνεις.
με έναν ωραίο τρόπο.



3 σχόλια:

Victor Aranda είπε...

Esperar siempre genera ansiedad aunque se tenga confianza en su llegada. El camino se hace mejor en compañía.
Saludos

χαμένη σε ένα ατέρμονο όνειρο είπε...

πανέμορφο:')

K είπε...

θεσσαλονίκη, πάντα.


αφού ο τρόπος είναι ωραίος, πιστεύω πως αξίζει η αλλοτρίωση' για την ώρα τουλαχιστον.. :)